Prognozy pogody są przeciętne. Ma przestać lać o świcie i przed południem zapowiadają się kolejne burze. Planujemy wykorzystać kilka godzin prawdopodobnego szczęścia. Na cel obieramy jeden ze stosunkowo łatwo osiągalnych, znaczących szczytów Marmaroszy. Vf Cearcanu (1847 m n.p.m.) jest dość blisko cywilizacji, widzieliśmy ten szczyt z drogi na Gargalau, a i doczytaliśmy, że to najlepszy punkt widokowy na pasmo Rodnei. Postanawiamy się sprężyć i spróbować w te kilka godzin obiecywanej ładnej pogody zdobyć ten ciekawy cel.

Z mapy wynika, że czeka nas przejście przez liczne łąki, co sugeruje wypas owiec i

100 procentowy atak psów pasterskich.

Dojeżdżamy autem do przełęczy Prislop. Jest blady świt, chcemy rzucić okiem na widowiskowy monastyr, ale dopadają nas miejscowe wygłodniałe sobaki. Postanawiamy podjechać trochę wyżej, jest tu schronisko cabana Alpina, ale nadal ataki, już grupowe i żadnego człowieka. Jedziemy dalej. Już wąską, wyboistą szutrową drogą. A w zasadzie to czerwonym szlakiem.

Mijamy rozległe pola z wypasającymi się krowami i końmi i tak sobie myślimy, że może dzisiaj złamiemy codzienny scenariusz i wjedziemy autem ile się da. Żeby było jasne – nie staliśmy się inwalidami i fanami 4*4 cross over full HD IT, itp. Po prostu chcemy zobaczyć czy nasz samochód da radę.

Droga robi się coraz trudniejsza, jednak nadal jest to droga. Powoli dojeżdżamy do szczytów grupy Muntele Tafa.

Wtem zza grzbietu wyłania się stado owiec. Oczywiście wtóruje im tym razem kilkanaście psów pasterskich. Psy podbiegają i drą japę, lecz tym razem gramy im na nosie. Kilka osobników próbuje zagryźć przednie koła w samochodzie. LOL. Te psy muszą być szkolone, ich znajomość motoryzacji sprawdza się w terenie. Wiedzą, które koła gryźć. Po kilku chwilach mamy kilkanaście psów atakujących kapcie naszego autka, ale brniemy dalej.

W tym bajzlu przypominającym przejście w Calais przedzieramy się wyżej i stromymi serpentynami docieramy do szczytu Vf. Haimaru ok. 1700 m. Nie mamy napędu na cztery koła i ta droga to niezłe wyzwanie – nie dla nas – tylko dla naszego auta.

Pozostawiamy tu samochód i wbijamy na najwyższy szczyt Vf Cornu Nedeii 1778 m. Jest tu jakaś ścieżka dydaktyczna, jakieś kolorowe obrazki zapoznające turystów z okoliczną fauną, jednak nie ma na nich najpopularniejszych fauniarzy.

Podążamy dalej szlakiem w kierunku Cearcanau. Na przełęczy pod pierwszym ze szczytów grupy szlak odbija w prawo i dociera do kolejnej przełęczy już poza grupą, jednak z niezłym widokiem na nasz cel. Na przełęczy są oznaczenia kierunków szlaków. Strzałka gdzieś tam, i strzałka na nasz cel. Super! Idziemy.

Nie ma żadnej ścieżki, ale po kierunku strzałki brniemy w niebyt.

Po jakimś czasie poszukiwania ścieżki, grzęznąc w mokrych mchach i błocie, postanawiamy zawrócić do strzałki. Mamy już przemoczone buty, ponieważ mokre mchy zapadają się na głębokość łydki.

Tym razem planujemy iść idealnie w kierunku skierowanym przez naszego przewodnika, strzałkę. Idziemy jakieś pół godziny, przedzieramy się przez kosodrzewinę, znosimy tortury poprzedniej drogi i odpuszczamy. Teraz wracamy do strzałki, już nie tylko obłoceni i przemoczeni, ale też poobdzierani, posiniaczeni i sponiewierani przez ten przed kilkoma chwilami nazwany przez nas „łatwy cel”.

Ostatnia próba. Olewamy strzałkę i idziemy w kierunku najbliższego szczytu śladami które pozostawił tu jakiś wielokołowy pojazd. Ślady po chwili znikają, jednak wyraźnie widzimy wydeptaną ścieżkę. Ścieżka prowadzi w gęstą kosodrzewinę.

I tu dopiero zaczyna się właściwa męka. Ścieżkę widzimy, jednak jest całkowicie zarośnięta przez kosodrzewinę. Każdy metr przypomina syzyfowe prace. Zaczynamy się czołgać pod konarami kosówki. I tak brniemy przez jakieś pół godziny i poobdzierani docieramy do jakiegoś szczytu.

Na szczycie, jak to na szczycie, trochę kamoli i widok.

Widok podpowiada nam jednak, że tak trzeba było iść. Widzimy stąd przełęcz i cel główny. Już wiemy, że należy pilnować ścieżki mimo naturalnego ogrodzenia.

Ze szczytu przedzieramy się w stronę przełęczy. Tutaj do przyjemności dołącza błotniste, kamieniste, strome i śliskie zejście i też pod konarami kosodrzewiny. Wczołgujemy się do przełęczy, nie ma nawet możliwości wyprostować się. Z przełęczy dalej brniemy w ten sam sposób, miejscami jednak jest kilka metrów umożliwiające wyprostowanie kręgosłupa.

Przez kolejną godzinę wczołgujemy się na szczyt. Na szczycie suszymy ubrania i buty, robimy inwentaryzację uszkodzonej garderoby i kontemplujemy.

Czy warto tak się poświęcać dla gór? Tak.

Czy warto tak się poświęcać dla tej góry? Nie.

Dzień był mega dziwny, uciekaliśmy przed burzą, stadem psów pasterskich, a na koniec przedzieraliśmy się szlakiem tak zarośniętym, że trzeba było się czołgać lub iść na kolanach. Karpaty Marmaroskie, to sobie wymyśliliśmy miejsce na urlop?#marmarosze #Rumunia #karpaty #przygoda #urlop

A post shared by wegedroga ? (@wegedroga) on Jun 4, 2018 at 8:57am PDT

Widok zacny, jednak jesteśmy totalnie zjebani. Otuchą napawa nas powrót tą samą drogą. Co też czynimy. Teraz już na pamięć i z wyraźnie zarysowanym planem działania. Jeszcze więcej siniaków, otarć i uszkodzeń odzienia. Docieramy do przełęczy zastanawiamy się czy nie unicestwić strzałki. Jadąc już autem, po drodze zahaczamy jeszcze o jeden nieoznaczony na mapie, ale bardzo widokowy szczyt.

Na przełęczy Prislop jest bardzo zjawiskowy monastyr, warto go sobie obejrzeć. Fotki, odganianie się od psów i powrót.

Koniec 🙂

_________________________________________________________________________________
Spodobał się artykuł? Uważasz, że inni powinni go przeczytać? Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz lub skomentujesz,
dołączysz do mojego fanpage na Facebooku
dołączysz do obserwatorów na Instagramie

Przeczytaj jeszcze:

Gargalau – Góry Rodniańskie, Rumunia Północna

Pietrosul – Góry Rodniańskie, Rumunia Północna

Wesoły cmentarz – Rumunia, Sapanta – zupełnie inne podejście do śmierci

Szlakiem zapomnianych kopalń – Karpaty Marmaroskie, Rumunia Północna, część I

Tańczący z psami – Karpaty Marmaroskie, Rumunia Północna, część II

Muntele Toroiaga – Karpaty Marmaroskie, Rumunia Północna, część III

Gotowanie w Rumunii – placinta cu branza, czyli bryndzowe placki