Malý Kriváň 1671 m n.p.m. to drugi co do wysokości (po Veľkým Kriváňu 1709 m) wierzchołek słowackiego pasma Malá Fatra. Na jego szczyt prowadzi wiele szlaków, a najciekawszy moim zdaniem to czerwony ze Strečna, wiodący przez Nezbudską Lúčkę. Po drodze można odwiedzić ruiny zamku z 1267 roku (Starý Hrad Varin), wypić herbatę w klimatycznej Chacie pod Suchym w towarzystwie kotów żebraków i pooglądać wypas kóz. Szlak wiedzie przez wyjątkowy szczyt o nazwie Suchy wierch i bardzo ciekawą, poszarpaną grań o nazwie Biele Skaly. To jest niewątpliwie opowieść na osobny wpis który w przyszłości opracuję.

Inną opcją jest wyjście z Krasňany szlakiem niebieskim przez Prislopok do przełączy Priehyb i dalej czerwonym, opisanym jak wyżej. Możliwe jest też wejście z Lipovca (żółtym) lub Turčianske Kľačany (zielonym) przez Chatę Kľačanska Magura, gdzie te szlaki się łączą dalej szlakiem zielonym.

My pojechaliśmy dziś klasyką i zrobiliśmy pętlę, zaczynając i kończąc w Dolinie Vrátnej. W początkowym planie był tylko Veľký Kriváň, jednak pogoda była tak cudna, że zdecydowaliśmy się na wydłużenie wycieczki.

Termometr na górnej stacji kolejki pokazywał -10°C, co jest wielce pocieszające, gdyż zaledwie 2 dni temu wskazywał -20°C i mróz był nie do zniesienia. Za to dziś pogoda jest wręcz wymarzona. Jest pięknie, słonecznie, bezwietrznie, obłoczki leniwie suną po niebieściutkim niebie i nie odstrasza nieprzyjemny mróz. Warunki turystyczne są idealne, nie ma zbyt wiele naprószonego świeżego śniegu, za to podłoże jest zwarte i nie zapada się. Spore oblodzenie akurat jest nam na rękę – lód to przyjemność podczas poruszania się w naostrzonych rakach.

Szlak zielony prowadzi pod górną stację kolejki gondolowej Vratna-Chleb. Jest nudny, z początku zygzakuje oblodzonym, leśnym traktem, a po wyjściu z lasu jest stromy i oblodzony. Ten odcinek można też pokonać kolejką gondolową, a aktualne ceny to 9,50 euro za bilet w jedną stronę, a w dwie strony – 11 euro.* (aktualizacja 2022: 13,50 euro w jedną stronę i 14,50 euro w dwie).

Od końcowej stacji kolejki na szczyt Veľkego Kriváňa dzieli nas 40 minut. Jest to góra piękna i niezwykle panoramiczna, lecz niestety bardzo komercyjna. Przez bliskość kolejki linowej ciągną tu pielgrzymki ludzi. Na szczęście dziś na szczycie jesteśmy pierwsi. Tu decydujemy się na zmianę planu i obieramy nowy cel. Wymarzone warunki pogodowe napawają nas wielką nadzieją, że tym razem zdobędziemy Małego zimą. Góra ta, wbrew pozorom łatwa nie jest i potrafi strzelić focha. 3 lata temu próbowaliśmy ją sforsować zimą, ale się nie udało. W miejscach, gdzie śnieg tworzy nawisy na grani, ciężko było ocenić, czy poruszamy się po grani, czy już na nawisie nad urwiskiem. Odpuściliśmy wtedy 100 metrów w linii prostej od szczytu.

Na Malý Kriváň prowadzi szlak, który aktualnie zniknął pod śniegiem, więc idziemy trochę zgodnie z zimowymi tyczkami, a trochę jak prowadzi góra. Trudno pobłądzić, szczególnie w piękną pogodę. Przed nami napiera dwóch turystów, jednak mając w pamięci trasę sprzed 3 lat ignorujemy ich błędy:) i idziemy po swojemu.

Z Veľkego Kriváňa na Maly Kriváň prowadzi przepiękna, bardzo malownicza droga, czasem miało się wrażenie, że jest się na innej planecie. Wszechobecna, idealna biel potęgowała poczucie baśniowego klimatu. Przez większość drogi idzie się dość swobodnie, lecz około pół godziny przed szczytem trzeba wzmożyć czujność, ponieważ zaczynają się te zdradliwe nawisy śnieżne, o których już pisałam. Miejscami grań robi się bardzo wąska, naprawdę trzeba rozważnie stawiać kroki. Nie ma mowy o wędrowaniu bez raków.

Wreszcie docieramy do celu, bardzo się cieszymy. Na szczycie panuje dokuczliwy mróz, więc robimy chwilę na herbatę, pamiątkowe fotki i ruszamy w drogę powrotną.

Drogę powrotną obieramy przez Chrapáky. Drogowskaz wystaje ze śniegu, więc łatwo znajdujemy początek trasy. Nie ma zupełnie żadnych śladów. Nie dziwi nas, że będziemy przecierać szlak (jak już ktoś tu dotarł, to tylko z kolejki). Kierujemy się nartostradą nr 4, czyli na naszej trasie będą orientacyjne tabliczki z tym właśnie numerem.

Trasa narciarska też nie uczęszczana, żadnych śladów, więc orientacyjnie kierujemy się w stronę przełączy Sedlo za Kraviarskym. Z przełęczy schodzimy zielonym szlakiem w dół, głównie przez las. Przełęcz ignorujemy i wcześniej odbijamy w kierunku Doliny Vratnej. Jakieś 100 m poniżej przełęczy trafiamy na zielony szlak. Są tu tylko nasze ślady bo byliśmy tu dzień wcześniej 🙂

Szlak jest bardzo zniszczony przez wielki kataklizm z lipca 2014. Na zaparkowane samochody i okoliczne budynki zwaliła się wówczas gwałtowna lawina błotna, zatapiając dolną stację kolejki. Woda porwała samochody do koryta rzeki, a lawina łamała drzewa jak zapałki. Dolina Vratna na długo została odcięta od świata, a skutki kataklizmu odczuwa się po dzisiejszy dzień.

Kilka dni po kataklizmie (kalamita) w Dolinie Vratnej z lipca 2014 – wspomnienia

Podążamy w dół zielonym szlakiem gdzieś 1,5 godziny, wspominając tę tragedię, bo w 2014 przyjechaliśmy do Vratnej zaledwie kilka dni po tej katastrofie. O kataklizmie dowiedzieliśmy dopiero na miejscu. Zdziwił na zakaz wjazdu do Doliny Vratnej, pierwsze skojarzenie to powtórka debilnych zakazów do MOK. A potem patrzymy i nie wierzymy: znaki zakazujące ruchu pieszego WTF? Wtedy zdecydowaliśmy się na zweryfikowanie sytuacji na szlakach. Następnego dnia, na długo przed świtem, wyruszając pieszo z Terchovej, udaliśmy się do Doliny Vratnej. Naszym oczom ukazał się całkowicie zerwany asfalt, koryto rzeki było całkowicie zawalone przez głazy i kamienie, a gondole z kolejki zerwane i przywalone kamieniami. Musieliśmy przeprawiać się przez koryto rzeki po osuwających się kamieniach, by przejść na drugi brzeg.

To by tłumaczyło zakaz wstępu…

Teraz, pisząc to w marcu 2018 roku, bez wątpienia Dolina Vratna odzyskała dawną świetność, tyle że w niektórych miejscach na szlaku walają się połamane drzewa, porozwalane mostki lub porozrzucane stosy kamieni.

W końcu docieramy do rzeczki z mostkiem. Mamy farta, bo spotkaliśmy wypasające się tu sarny. Przechodząc przez mostek docieramy do głównej ulicy, z której już tylko 10 minut do parkingu.

Ten dzień był wyjątkowo udany i obfity w endorfiny. Nic tak nie cieszy jak udane szczytowanie 🙂

Małą Fatrę polecam jako miejsce aktywnego wypoczynku. Będziemy powracać w to miejsce.

_________________________________________________________________________________
Spodobał się artykuł? Uważasz, że inni powinni go przeczytać? Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz lub skomentujesz,
dołączysz do mojego fanpage na Facebooku
dołączysz do obserwatorów na Instagramie