Najbliższe dni chcemy poświęcić grani Wielkiej Fatry. Na celownik bierzemy połoniny najwyższych szczytów tego pasma, tj. Ploska, Ostredok, Križna.

Z Liptovskej Osady podjeżdżamy samochodem do Revucy Vyžnej. Znajdujemy tylko jeden parking pod sklepem Coop Jednota. Czytamy informację, że z parkingu mogą skorzystać tylko przez pół godziny klienci sklepu. Kombinujemy więc jak polski przedsiębiorca z podatkiem dochodowym, po czym sympatyczna starsza pani otwiera sklep i doradza nam, żebyśmy zostawili samochód na uboczu parkingu, żeby nie przeszkodzić przy rozładunku towaru, przy dojeździe na posesję, zawracającemu autobusowi i ewentualnemu odbiorcy nieczystości. Hm…. niezłe kryteria jak na ten kawałek asfaltu. Ale dajemy radę przyklejając auto pomiędzy budynkiem a bramą wjazdową, nikomu nie wadząc.

Wyruszamy żółtym szlakiem na szczyt o nazwie Kyšky (Chyžky). Żółty szlak ma nas w 2,5 h doprowadzić do głównego grzbietu Wielkiej Fatry. Wędrówkę rozpoczynamy z Vyšnej Revucy, obserwując pracujących już mieszkańców przy różnych pracach typu oczyszczanie rzeki, wywóz pozostałości po remontach, niwelacji gruntu. Dochodzimy do rozwidlenia dróg. Zarówno w lewo jak i w prawo ciągnie się Vyšna Revuca, jednak w tym miejscu rozdzielają się szlaki. W lewo szlak zielony prowadzi Suchą Doliną w stronę szczytu Križna, a w prawo szlak żółty Zeleną Doliną na Kyšky, gdzie idziemy.

Mijamy ciasną, ale malowniczą zabudowę domków i drewnianych chałup, by w końcu opuścić miejscowość i zacząć wędrówkę Zeleną Doliną. Podążamy ciągle wygodną, asfaltową drogą, wzdłuż której w dole płynie rwisty potok. Wędrujemy przez malowniczy, niezbyt gęsty las, co chwilę mijamy łąki. Widoki i pogoda piękne. Mijamy opuszczoną chatę i dalej łagodnie pniemy się doliną, dochodząc do wyjątkowo malowniczej przystani, na rozległej hali.

Dolina rozwidla się na trzy mniejsze doliny. Po środku naszym oczom ukazuje się zacnych rozmiarów zadaszenie z ławkami. Jest miejsce na ognisko i sporo placu na rozbicie namiotu, dostęp do aż trzech potoków i łąki pokryte krokusami.

Leniwie rozkładamy się na ławach, kontemplujemy przyrodę i gawędzimy o zaletach rozbicia tu obozu. Przy okazji obserwujemy coraz szybciej przemieszczające się kulumbusy, które zmieniają powoli swój nastrój na „kulumbus wkurwius„. Zastanawiamy się, czy pojawi się też „kulumbus jebus”. Zbieramy się w dalszą drogę stromym już szlakiem, a nawet wspinamy się na krechę.

Mijamy ciekawy iglasty zagajnik, pośrodku którego dumnie wyłania się liściaste drzewo pokryte białym kwieciem, jak z filmu Avatar.

Jest coraz bardziej stromo, ale jednak przyspieszamy kroku. Na nosy spadają nam pierwsze kropelki deszczu. Jednak wierzymy, że przejdzie bokiem (niczym od dekady podatek katastralny) i dochodzimy do łagodnego trawersu zbocza, które doprowadza nas na otwartą przestrzeń. Kolejna piękna, rozległa łąka z pojedynczymi drzewami pośrodku.

Kapuśniaczek zmienia się już w deszcz padający całkowicie pionowo, bez żadnego wiatru. Wiemy, że szykuje się prawdziwa burza, bo efekty dźwiękowe i wizualne zdradzają najbliższą przyszłość. Biegniemy do najbliższych drzew pośrodku łąki, by schronić się przed burzą. Porzucamy kijki, by nie robić darmowych eksperymentów duchem Nikolai Tesli i melinujemy się pod rodzinką świerków – niestety na otwartej przestrzeni.

Temperatura spada coraz bardziej. Harcerskim sposobem odliczamy odległość od burzy na 1,5 do 2 km. Czekamy. Zimno, mokro i ciemno. Po 40 minutach, gdy deszcz zmienia się w mżawkę, postanawiamy zrobić sprint do Kyšky.

Zakładamy, że będzie jakieś schronienie na głównym grzbiecie Wielkiej Fatry. W tych górach, na końcu długich szlaków dojściowych do tego grzbietu, zawsze jest jakaś chata lub zadaszone ławki czy szałas bądź pasterka. W tym optymistycznym duchu po 15 minutach biegu, naszym oczom ukazuje się jakaś buda. Kierunek buda! Przed osiągnięciem celu widzimy wyżej szałas. I nawet jakiś czerwony punkt miotający się wokół tego. Kierunek – szałas i czerwony punkt. Osiągamy cel. Okazuje się, że jest to drewniana buda, w języku słowackim utulnia. W owej utulni utulała się grupa dziesięciu Słowaków. Po noclegu zbierali się w dalszą drogę, jednak burza tymczasowo ich uwięziła.

Suszymy się jakieś pół godziny i postanawiamy wejść jednak na Ploską. Mżawka wydaje się dość niegroźna, jednak wiatr jest bardzo zimny i dokuczliwy.

Idziemy. Od przełęczy pniemy się szeroką i prostą, bez żadnych zakrętów ścieżką. Widoczność spada do kilkudziesięciu metrów. Jest coraz zimniej i ciemniej. Dostosowując się do optymistycznych prognoz pogody, nie jesteśmy przygotowani na takie warunki.

Mimo iż wiemy, że po drugiej stronie szczytu są zadaszone i zabezpieczone od wiatru i deszczu ławki, rezygnujemy i wracamy do „naszej” utulni. Wbiegamy do niej już całkiem mokrzy. Po wejściu odczuwamy wręcz uderzenie ciepła. W chacie znajdujemy termometr, który pokazuje nam aż 9°C, jednak jesteśmy zbyt zmęczeni i leniwi, by rozpalić w piecu.

Podczas suszenia się postanawiamy że nazajutrz nadrobimy dzisiejsze zaległości. W planie mamy Križną, Frckov i Ostredok. Jeśli tylko pogoda dopisze, trasę rozbudujemy o szczyt Ploskiej.

W mżawce schodzimy tą samą drogą do Vyznej Revucy. Na dole pogoda znacznie się poprawia, spotykamy Polaków, którzy schronili się w opuszczonej chacie, o której wspomniałam na początku. Po drodze mijamy jeszcze łany czosnku niedźwiedziego.

Zajrzyj jeszcze tu:

Niżne Tatry – Veľká Chochuľa z Korytnicy

Majówka – Wielka Fatra i Niżne Tatry – wstęp

Wielka Fatra – Križna, Ostredok, Ploska z Vyšnej Revúcy

_______________________________________________________________________
Spodobał się artykuł? Uważasz, że inni powinni go przeczytać? Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz lub skomentujesz,
dołączysz do mojego fanpage na Facebooku
dołączysz do obserwatorów na Instagramie