„Jak zwierzęta przeżywają żałobę” autorstwa antropolog Barbary J. King to zbiór historii zwierząt, które doświadczyły żalu po utracie towarzyszy. Te historie pokazują, że przyjaźń i przywiązanie wykracza pomiędzy ramy międzygatunkowe. Podobnie jak w przypadku ludzi, zwierzęta doświadczają żałoby w różnym stopniu. Czasem może to być obojętność, a czasem wielka rozpacz.

Ta książka jest mocna i jeśli zastanawiasz się nad rzuceniem mięsa, po jej przeczytaniu nie powinieneś mieć z tym problemu. Autorka przypomina nam, że my, ludzie, zwykliśmy jedne zwierzęta kochać, a inne zjadać. A przecież wszystkie zwierzęta są czującymi istotami, z którymi można się zaprzyjaźnić. Książka podzielona jest na 15 rozdziałów, w których zostały omówione historie  zwierząt w obliczu śmierci współtowarzyszy. Nasuwa się więcej refleksji niż pytań – krowa, kaczka, koza czy świnia – to czujące stworzenia. Odczuwają strach, samotność i popadają w depresję.

W jednym z rozdziałów można przeczytać o wielkiej przyjaźni pomiędzy dwoma kurami:

„Pewnej kurze, starej i niemal ślepej, towarzyszyła druga – młoda i pełna sił. Zbierała pożywienie dla swojej towarzyszki i pomagała jej umościć się na noc na grzędzie. Wreszcie stara kura zdechła. Młodsza przestała jeść i coraz bardziej słabła. W ciągu dwóch tygodni ona także odeszła. Kury rozumieją i odczuwają. Przeżywają żałobę”.

Ta książka jest smutna. Nic w tym dziwnego, w końcu poruszane są w niej tematy krążące w okół śmierci… Ale nie tylko. Jeśli spojrzymy na zwierzęta nie poprzez pryzmat własnego talerza, zobaczymy w nich swoich braci mniejszych. Niektórzy czytelnicy mogą po przeczytaniu tej książki poważnie zastanowić się nad przejściem na wegetarianizm.

Jest także druga, ta jaśniejsza strona medalu. Mimo smutku związanego z żałobą książka przedstawia pewien aspekt nadziei, wiary w miłość, naszego połączenia z innymi istotami, co czyni ją poruszającą, ale i na swój sposób radosną. To miłość i przyjaźń dają nam prawdziwe szczęście, ale oczywiście co za tym idzie, również cierpienie.

„Jak się przekonaliśmy, zwierzę może kochać i może przeżywać żałobę. W 2006 roku uratowano z hodowli na <foie gras> trzy kaczki mulardy i zabrano je do azylu w Watkins Glen. <Foie gras> to tzw. stłuszczone wątróbki – produkt spożywczy otrzymywany drogą tuczu, czyli karmienia kaczek i gęsi na siłę, co powoduje ich cierpienie.

Wszystkie trzy mulardy miały stłuszczone wątroby. W najgorszym stanie były samce Harper i Kohl. Obydwa kaczory straszliwie bały się ludzi. Szczęśliwie w całej tej sytuacji kaczki były przyjaciółmi i właściwie cały czas spędzały razem.

Kaczory Kohl i Harper żyły w azylu cztery lata, co, zważywszy na ich traumatyczną przeszłość, było szczęśliwym i zaskakującym rezultatem. Gdy Kohl przestał chodzić i nie można było ulżyć jego bólowi, poddano go eutanazji. Harper patrzył zza stodoły, w której przebiegała cała operacja, i gdy było już po wszystkim, mógł zobaczyć ciało przyjaciela, leżące na słomie na podłodze stodoły.

Początkowo próbował porozumieć się z Kohlem w zwyczajny sposób. Nie otrzymawszy odpowiedzi, pochylił się i szturchnął go głową. Po dłuższych oględzinach i szturchaniu Harper położył się obok i oparł głowę i szyję na szyi Kohla. Pozostał w tej pozycji kilka godzin. W końcu Harper się podniósł i opiekunowie mogli zabrać ciało Kohla. Potem samotny kaczor chodził codziennie na swoje ulubione miejsce koło małego stawu, które wcześniej dzielił z przyjacielem. Tam siadał. Wysiłki mające na celu znalezienie mu nowego przyjaciela spełzły na niczym, co było tym bardziej smutne, że bez Kohla Harper stawał się bardziej nerwowy w obecności ludzi. Wszyscy pracownicy azylu zauważali jego depresję. Dwa miesiące później Harper także odszedł.”

Książkę czyta się jednym tchem. Poruszające historie zwierząt pozostają w pamięci na długo. Autorka opisuje te wydarzenia w sposób niezwykle autentyczny, z pewnością nie można przejść obojętnie wobec krzywdy zwierząt.

Parametry książki:

Wydawnictwo:Purana
Rok wydania: 2018
Format: 148×200
Ilość stron: 232
Oprawa: Twarda

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

_______________________________________________________________________
Spodobał się artykuł? Uważasz, że inni powinni go przeczytać? Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz lub skomentujesz,
dołączysz do mojego fanpage na Facebooku
dołączysz do obserwatorów na Instagramie